سالهاست سکوت غمناک شب را میشناسم... آمدن پاییزرامیدانم... مرگ برگ را میشناسم... من حس سرد بی تو بودن را سالهاست میدانم... من سالهاست در پشت پنجره ی تنهایی... بی توغرق در سکوتم... غرق در اضطراب و وحشتم... میترسم... از ماندگاری پاییز... از وحشت شب... از اضطراب صبح... از هرگزنبودن تو... میترسم... سالهاست کلبه تنهایی من... بوی ویرانه میدهد... چوبهایش پوسیده... سقفش ریخته... در کلبه تنهایی من... فرشی نیست گلی نیست... هیچی نیست... تنها یک پنجره است... آن هم روبسوی تو... ومن سالهاست درکنارپنجره به انتظارنشسته ام... سالهاست که دلم تنهاست....
انگاری دنیا دست به دست هم داده تا من همیشه درعشق ناکام باشم.... انگاری دنیا نمیخواد منم یه روز خوش ببینم... انگاری خدا میخواد من از عشق بی نصیب بمونم... چرا خوشی به من نیومده ای خدا.... چقدر خورشید سیاه دل باید تو این دنیا باشه؟؟؟ چرا من هم باید دلم به خورشید سیاه مبدل میشد؟؟؟ دلم خیلی خسته س... دلم دیگه نا نداره... خدایا تا کی؟؟؟
هر چه می گردم
هیچ حرفی بهتر از سکوت پیدا نمی کنم ...
نگاهم اما ...
گاهی حرف می زند...
گاهی فریاد می کشد...
و من همیشه به دنبال کسی می گردم
که بفهمد یک نگاه خسته
چه می خواهد بگوید ..
گاهـــی...
هَر از گاهـــی...
فانـــوس یادَت را...
میان ایـن کوچه ها بـی چراغ و بـی چلچلـه، روشَـن کنَم...
خیالـت راحـَــت ! مَـن هَمان منـــَــم ؛
هَنوز هَم دَر این شَبهای بـی خواب و بـی خاطـــِره
میان این کوچـه های تاریک پَرسـه میزَنـَم
اما بـه هیچ سِتارهی دیگـَری سَلام نَخواهــَـم کَرد…
خیالَت راحَت...!
قرار نیست که همیشه من خوش باشم …
دیروز من خوش بودم از اینکه در کنارت بودم …
امروز دیگری خوش است برای با تو بودن …
و فردا یکی دیگر…
از تلاش دست نکش عزیزم که چشم ملتی به توست …
تو می تونی …
دقایقی در زندگی هست
که دلت برای کسی آنقدر تنگ می شود
که می خواهی او را
از رویاهایت بیرون بکشی و
در دنیای واقعی بغلش کنی
روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید
همه را مســت و خراب از مــی انــگور کنیـــد
مزد غـسـال مرا سیــــر شــرابـــش بدهید...
مست مست از همه جا حـال خرابش بدهید
بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ
پـیــر میخانه بخواند غــزلـی از حـــافـــظ
جای تلقـیـن به بالای سرم دف بــزنیــد
شاهدی رقص کند جمله شما کــف بزنید
روز مرگــم وسط سینه من چـاک زنیـد
اندرون دل مــن یک قـلمه تـاک زنـیــــد
روی قـبـرم بنویـسیـد وفـــادار برفــت
آن جگر سوخته خسته از این دار برفــت
یه جور دوست داشتن هایی هست که هیچوقت پاک نمیشه از دل آدم ...
حتی با اشتباه ...
حتی با مرور زمان ...
حتی با هرچیز دیگه ...
این دوست داشتنا شاید فقط یه جور از دل آدما پاک شه ...
اونم مردن هست ...
همیشه
همه جا
همه ی لحظه ها
دوست داشتنت تو قلبم حک شده و هست عشقم